Olivia Binana is slechtziend en studeert al sinds september 2010 muziek in onze school: AMV in de klas voor blinden en slechtzienden bij Lucy Kloeck en dwarsfluit in de klas van Benedikte Goethals. Sinds dit schooljaar volgt Olivia tevens creatief schrijven bij Margot Vyverman.

Hoe kwam je op onze school terecht?

Ik ben geboren in Brussel en opgegroeid in Waals-Brabant maar sinds 2000 woon ik in Leuven. Ik studeerde toen orthopedagogie in Jodoigne. In 2004 moest ik mijn studie opgeven omdat ik de leerstof niet verwerkt kreeg door mijn verslechterende tunnelzicht.

Het duurde enkele jaren, maar uiteindelijk viel het verdict: ik werd werkonbekwaam verklaard omwille van mijn handicap. Ik voelde me verloren. Mijn buurvrouw sprak me moed in: “Je hebt nu heel veel tijd om te doen wat je graag wil doen: wat denk je bijvoorbeeld van muziek?” In mijn opleiding had ik ook wat notenleer en gitaarles gehad, maar dat lukte helemaal niet, dus ik liet het idee in eerste instantie varen. Tot ik via via hoorde over de muzieklessen voor slechtzienden aan SLAC/Conservatorium. Ik besloot mijn kans te wagen en schreef me in, weliswaar met een klein hartje: ik sprak namelijk ook weinig Nederlands, dus had ik naar mijn gevoel een dubbele handicap.

Wat was er vooral moeilijk bij het leren van muziek?

Het begin was het zeer moeilijk. Omdat ik niet blind geboren ben, maar mijn zicht geleidelijk aan is verslechterd, heb ik als kind nog gewoon leren lezen en schrijven. Ik ken dan ook weinig braille, waardoor het muziekbrailleschrift – dat nog complexer is – geen optie was. Ik moest dan ook alles op het gehoor leren, maar gezien ik had besloten muziek te gaan studeren, was er geen stoppen meer aan. Ik heb me er volledig op gegooid en heb er heel veel tijd in geïnvesteerd waardoor het toch gelukt is om goede vorderingen te maken.

Je kan geen partituur lezen, hoe studeer je een muziekstuk in de fluitles?

Een nieuw stuk leren is altijd een hele onderneming. Ik doe er veel langer over dan een gemiddelde leerling, ook al ben ik er dagelijks mee bezig. Ik krijg steeds een opname mee, en vervolgens spreekt Benedikte in de les per passage de notennamen in op mijn dictafoontje. Het ritme neem ik over van de opname, maar ik heb veel moeite met de articulatie. Aanduidingen op een partituur kan ik immers ook niet lezen en moet ik dus meteen mee uit het hoofd leren: wat er gebonden moet, wat afgestoten, … Ik doe het meestal wat op het gevoel en hoop dat het juist is, maar het zou zeker wat preciezer mogen.

Volgend jaar studeer je af voor dwarsfluit. Zal dat het einde van je muziekstudies betekenen?

Zeker niet. Zonder les te volgen kan ik ook geen nieuwe stukken leren, dus ik zal zeker proberen les te blijven volgen. Op een klasconcert hoorde ik een medeleerling altfluit spelen. Dat vond ik zeer mooi, ik denk dat ik daarvoor ga na afronding van mijn opleiding dwarsfluit.

Je volgt sinds dit jaar ook creatief schrijven. Hoe lukt dat voor jou?

Dat is weer een heel ander avontuur! (Olivia lacht) Ook dit is weer een zoektocht, maar één die ik graag aanvang. Schrijven zelf is lastig: ik kan niet met een computer werken, omdat ik geen braille kan, en schrijf met een dikke stift in grote letters. Dat is de enige manier dat ik het zelf achteraf kan lezen. Lezen wat anderen schrijven lukt niet, en ook de voorbeeldteksten lezen die Margot meegeeft is voor mij heel moeilijk. Ik heb ontdekt dat er in de bibliotheek luisterboeken bestaan, en probeer op die manier literatuur door te nemen.

Ik heb gelukkig een vrijwilliger van Auxilia, die Margot toevallig ook kent, die me één keer per week komt helpen om me voor te bereiden voor mijn schrijfles. Ik kan op dat uur niet alles doen wat ik zou willen doen, maar ben blij met elke hulp die ik kan krijgen.

Hoe belangrijk is je opleiding aan SLAC/Conservatorium voor jou?

Ontzettend belangrijk. Voor mij is muziek en schrijven niet gewoon een hobby, maar een wereld die open is gegaan. Ik kom in contact met andere mensen, ben dankzij mij leraars naar concerten en recent ook naar een toneelstuk geweest. Zo voel ik me een soort ambassadeur voor slechtzienden: mensen zien me en gaan beseffen dat wij ook bestaan. Mijn eigenwaarde is ook sterk gestegen: als ik een keer niet in de les ben geweest bij schrijven, vragen medeleerlingen naar mij. Ze kijken verder dan mijn handicap en waarderen mij als persoon.

Vorige week heb ik met mijn fluit ook opgetreden in de kerk waar ik elke zondag ga: mensen waren aangenaam verrast en blij met mijn optreden. Daardoor besef ik: muziek is veel meer dan een hobby. Na jarenlang te investeren in het leren van mijn instrument, kan ik nu geven aan mijn publiek. Dat is een heerlijk gevoel. Ik ben de school, en in het bijzonder mijn leraars heel erg dankbaar voor de kansen die ze mij hebben gegeven.