Dag Hannelore, jullie hebben vorige week enkele raamconcerten gehad? Waarom raamconcerten?

We wilden deze periode met groepsmusiceren een toonmoment doen. Maar met de veranderende coronaregels was dat niet zo evident. En dan ben ik met een collega beginnen babbelen en voor we het wisten hadden we dit. En dan stuur je een mail uit en je geeft het een naam. En dan hadden we raamconcertjes.

Wat moet ik mij voorstellen bij zo een raamconcert?

Het is eigenlijk heel eenvoudig. We zetten gewoon alle ramen open. De leerlingen gaan voor het raam staan en zingen naar buiten toe.

Dat is dan wel iets heel anders dan op een podium staan, niet?

Het had wel een podium effect. De klassen hier zijn op het gelijkvloers maar we zaten toch wat hoger dan waar het publiek stond. In Heverlee stonden we een verdiep hoger. Daar hadden we een soort omgekeerde serenade. Wat ook eens iets anders was. Precies vanop ons balkon. Nu ja het had ook wel zijn moeilijkheden. Ik zat aan de piano en de leerlingen stonden allemaal op een heel lange rij aan al die ramen. Dus wie aan het einde van die rij stond, stond heel ver van mij. Dus om samen te blijven, was het heel erg moeilijk, en ook ja, ik hoorde hen niet want zij zongen naar buiten en ik zat binnen.

Het waren misschien niet de ideale omstandigheden, maar het stond er wel?

Muzikaal als je het binnen doet is het resultaat kwalitatief misschien mooier. Maar we wilden absoluut een toonmoment. Het is plezant om naar ergens toe te werken. Om te zeggen, we gaan dat nog eens doen, en nog een stapje verder gaan. We gaan nu op onze houding letten. We proberen mooi naar voor te staan. En het gezicht niet te verstoppen. En dat zijn wel dingen die je anders zegt maar zolang ze dat niet voor een publiek doen, doen ze het ook niet echt. Pas vanaf het echt wordt, hebben ze daar plots wel aandacht voor. Je kan babbelen over voor een publiek staan hoeveel je wil, als ze dat niet aan de lijve ondervinden dan weten ze niet wat dat is.

Komt daar niet wat stress bij kijken? 

De sfeer was heel uitgelaten. Ze waren ook heel blij dat ze iets konden doen. Het was al zolang geleden dat ze nog iets hadden gedaan. Het was een leuke, opgewekte spanning. Er ging iets gebeuren. Het is ook een groepswerk dus dan is er geen… het is anders dan wanneer ze met een instrument helemaal alleen moeten spelen. En het duurt maar even. Ik denk dat het vijf à tien minuten duurde, en dat is het. Maar het is voor hen echt een ervaring. Het is voor hen heel leerrijk om dat te kunnen doen.

Wat hebben jullie gezongen?

In het eerste jaar heeft maar één klas kunnen zingen want de rest zat in quarantaine. Zij hebben een Sint-lied gebracht. Het tweede jaar bracht een lied over een gekke koning. Het derde jaar was ook een Sint-lied. En het vierde jaar “Heijamano” dat is een lied over de vier natuur elementen. Het was wel heel mooi. En daarnaast hebben ze allemaal een lied gebracht op notennamen. Zodat de ouders eens konden zien wat ze allemaal al konden. Zeker in het eerste jaar zijn ze heel fier.

Als je door de ramen begint te zingen, denken voorbijgangers dan niet: hier gebeurt iets? Bleven er mensen staan? Hadden jullie extra publiek? 

We hebben het in Heverlee gedaan en daar zit je op zo een doodlopend stukje en daar zijn geen voorbijgangers en daar waren het enkel ouders, broers, zussen, kinderen van andere klassen maar inderdaad in Leuven had je dat wel, dat er hier en daar wat voorbijgangers bleven staan en kwamen kijken. Daar is veel passage. Dat is vlakbij klas vier. Dat is vlak naast de straatkant. Wat ook wel best een uitdaging was. Want er rijdt wel wat verkeer. Maar het was plezant. Het heeft vooral de leerlingen goed gedaan. En ik denk dat de ouders blij waren. Het heeft iedereen een beetje een boost gegeven.

Ja dat kunnen we geloven. Dank je voor het interview Hannelore en tot in het Conservatorium.

Voor wie het concertje wil beluisteren: raamconcertjes